Op je plek

Heerlijk is het om geconcentreerd aan het werk te zijn. Met een onderwerp aan de slag te zijn en daarbij niet gestoord te worden. Je verzet een heleboel werk in korte tijd. Met een voldaan gevoel sluit je dan je dag af.

Vanuit je concentratie heb je de neiging om maar door te gaan, verstoring van je flow kost immers veel tijd en energie om je concentratie te herpakken. Als introvert herken je dat ongetwijfeld.

Heel belangrijk is het dan ook dat je een goede werkplek hebt. Toen ik als zelfstandige startte heb ik daarom geïnvesteerd in een verstelbaar bureau en verstelbare stoel. Vanuit mijn HR verleden weet ik hoe belangrijk het is om goed te zitten. Dus dat was voor mij logisch.

Naast mijn werk sport ik normaal gesproken ook veel. Na de laatste lockdown was ik maar al te blij dat sporten weer mocht. Ik had – zoals iedereen – al weer veel te lang stilgezeten.

De leerlingen – ik geef Zumba® les en assisteer bij stijldansen – waren er ook weer aan toe, dus gaan met die banaan! Vol energie en enthousiasme ben ik weer aan de slag gegaan. Zes keer per week.

Afwisseling en beweging genoeg. Dacht ik…

Ik ging van niets doen, naar veel. Wat meestal niet zo’n goed idee is… 😉

Werkend achter mijn laptopje merkte ik steeds vaker een vervelende pijn in mijn arm. Bij bepaalde bewegingen of zelfs bij slapen kreeg ik steeds meer last. Zodanig dat het mij aardig begon te beperken. Eigenlijk in alles.

Toch maar eens naar de huisarts. De gedachte was een slijmbeursontsteking in mijn schouder, maar een injectie hielp niet. Verder onderzoek dan maar. Lang verhaal kort. Blijkt dat er kalk zit op een pees in mijn schouder. Zeer pijnlijk. Hoe dat daar is gekomen? Ja, zeg het maar… Overbelasting waarschijnlijk…

Ben ik weer mooi klaar mee.

Tja, dan ga je bedenken hoe je er zo snel mogelijk vanaf kan komen. Fysiotherapie starten. Maar ook is iets veranderen in de dingen die je doet, daarmee urgent geworden.

Toch maar weer terug naar die werkplek. Als ik nadenk over hoe ik aan het werk was. Mijn kleine beeldscherm van mijn laptop, dat ik met typen voor mij uit schoof om beter op afstand te zitten. Mijn armen gestrekt naar voren. Met spanning op vooral de rechterschouder… Ahum…

Inmiddels heb ik geïnvesteerd in een nieuwe werkplek. Nu met 2 beeldschermen, een los toetsenbord. Arbo technisch verantwoord. Kan ik weer vol in mijn concentratie aan het werk. En hopelijk snel weer zonder pijn.

Niets menselijks is mij in dit verhaal blijkbaar vreemd. Wij hebben vaak namelijk de neiging om pas in actie te komen als een probleem voelbaar wordt. Pijnlijk. En dus urgent. Eigenlijk kun je er niet meer omheen dat je in actie moet komen.

Ook in loopbaanvraagstukken hebben veel mensen de neiging maar door te gaan. Eigenlijk zijn er al heel veel signalen, maar we zijn enorm goed in het negeren van kleine signalen. Heb je leuke collega’s dan houd je het best lang vol. Dat je moe en geïrriteerd thuiskomt neem je bijna voor lief.

Het spookt wel door je hoofd dat je misschien niet zo goed op je ‘plek’ zit, maar actie ondernemen? Ho maar!

Totdat je lijf letterlijk ’HO!’ zegt.

Ben jij bezig met volhouden, doorzetten en/of negeren? Weet jij dat je eigenlijk in actie moet komen?

Wacht dan niet langer. Voorkomen beter is dan genezen!