Welkom bij mijn eerste blog. Tja, hoe begin je eigenlijk een blog?
Een belangrijk ijkpunt in mijn loopbaan lijkt mij een goede start. Mijn 49e verjaardag: december 2018. Tevens het afscheid van mijn collega’s en werkgever, de gemeente Woerden. Bijna 20 jaar heb ik daar gewerkt. Verschillende rollen heb ik gehad vanuit HR. Veel gedaan, veel geleerd. Met vele collega’s samengewerkt. Veel herinneringen en ook veel veranderingen. Mijn verleden.
Het is meer dan een afscheid. Voor mij is het het begin van een nieuwe toekomst. Een toekomst als zelfstandig ondernemer. Een toekomst als loopbaancoach. Een toekomst waar ik vertrouwen en heel veel zin in heb!
Een toekomst zonder werkgever. Zonder collega’s. Geen veilige basis meer. Geen vast inkomen. Onzekerheid …
De angst van velen. Toch?
Hoe ben ik tot dit keerpunt in mijn loopbaan gekomen?
Waar ik begin 2018 tegenaan liep was dat ik niet meer trots was op het werk dat ik deed. Ik deed mijn werk en ik deed mijn best. Maar ik kreeg er steeds minder energie van. Sterker nog, ik verloor energie. Ik ging klagen, was zenuwachtig en moe. Ik was mijzelf niet meer. Wat voor nut had mijn werk eigenlijk?
Iets verder terug in de tijd. Anderhalf jaar daarvoor had ik een bizarre keuze gemaakt.
Jarenlang had ik naast mijn functie als personeelsadviseur een andere rol vervuld. Ik begeleidde de medewerkers van de gemeente met hun loopbaanvragen en was trainer van een interne loopbaantraining. Deze rol gaf mij veel vervulling. Deze rol was absoluut gewenst in de organisatie. Deze rol was echter tegelijkertijd geen officiële functie, want niet beschreven in het ‘functiehuis’. Zeg maar: ‘de slagroom op de taart’.
Mijn aandacht ging – zoals dat gaat – uit naar mijn stabiele basis. ‘De taart’, mijn functie. Datgene waarop ik werd beoordeeld tenslotte. Aandacht voor scholing en verdere ontwikkeling op ‘de slagroom’ was niet meer aan de orde. Daardoor kreeg ik steeds meer het gevoel dat ik geen kwaliteit meer kon leveren op dat deel waar juist mijn hart naar uitging, medewerkers met hun loopbaanvragen helpen. Ik besloot verder te gaan met ‘de taart’ en ‘de slagroom’ af te stoten. Een besluit dat ik met mijn hoofd had genomen.
Was dat besluit eigenlijk goed of fout? Wat zou jij doen?
In ieder geval gaf het mij in eerste instantie rust. Onder de toenmalige omstandigheden was het besluit goed te noemen. Het addertje waar ik later tegenaan liep was uiteraard dat een besluit dat je met je hart neemt uiteindelijk altijd duurzamer is. Het besluit dat ik met mijn hoofd had genomen ging zich bij mij wreken. Langzaam maar zeker, met als dieptepunt begin 2018. Mijn trots was weg.
Dát besef was het begin van een omslag. Lang verhaal kort: het uitwerken van een plan voor mijn toekomst, door het beschrijven van mijn ideale werkdag, gaf duidelijkheid. Een simpele maar effectieve loopbaanopdracht. Dank je wel, Cor!
Ik wilde het anders. En dat is waar ik nu sta, in het heden. Wat de toekomst gaat brengen weet ik nog niet. Maar mijn verleden neem ik mee in die toekomst. Voor nu kan ik alleen maar zeggen dat ik blij ben met de stappen die ik het afgelopen jaar heb gezet. Ik bruis van de energie en ben lekker aan de slag in mijn eigen bedrijf. Mijn ware talenten komen tot hun recht. Ontdekken, leren, studie, inspiratie, mijn grenzen verleggen en gewoon doen. Eén groot avontuur. Ik ben weer trots!